Να πιστέψει και πάλι ο κόσμος στην πολιτική

Υπάρχει πλέον για πρώτη φορά, μετά από χρόνια, μια αίσθηση ηρεμίας και αποδοχής στην κοινωνία γύρω από την κυβερνησιμότητα στη χώρα. Το συναίσθημα αυτό επικρατεί για πρώτη φορά από το 2010 και μετά.

Έχει δε ιδιαίτερη πολιτική σημασία αφού επιτρέπει στην κυβέρνηση να νομοθετήσει και να ασκήσει τις πολιτικές της στρατηγικές χωρίς εκλογική πίεση. Συνεπώς, πιο ελεύθερα και πιο αποφασιστικά.

Πάντα υπήρχε βέβαια ένα κόμμα κυβερνητικής πλειοψηφίας στη χώρα. Η διαφορά είναι ότι πλέον υπάρχει ευρεία κοινωνική αποδοχή όσον αφορά την πολιτική στρατηγική που θα ακολουθήσει η χώρα.

Το 2010 η Νέα Δημοκρατία διεκδικούσε την διακυβέρνηση της χώρας ως αντιμνημονιακή δύναμη. Αργότερα, τα βρήκε με το ΠΑΣΟΚ και ακολούθησε την προσέγγιση με την Ε.Ε.. Άνευ όρων, αλλά ιδίως χωρίς να προβεί στις ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις που είχε ανάγκη η χώρα.

Και τούτο διότι έπρεπε να συγκρουστεί με το πελατειακό πλαίσιο αλλά και την συστημική διαφθορά την οποία όμως δημιούργησε και στην οποία μετείχε. Κέρδισε προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις ως μνημονιακή δύναμη. Οι ήττες της συμβολίζουν την αδυναμία της να αλλάξει τη χώρα.

Και ο ΣΥΡΙΖΑ όμως αναδείχτηκε ως αντιπολίτευση με μια αντισυστημική ρητορική, μπλεγμένη με αρκετές αυταπάτες όπως αποδείχτηκε. Ιδίως λόγω του Αλέξη Τσίπρα όμως κατάφερε μια τεράστια ανατροπή. Μέσα σε μισό χρόνο περίπου κέρδισε κατά κράτος δύο εθνικές εκλογικές αναμετρήσεις με τελείως διαφορετική προσέγγιση και πολιτική ρητορική, χωρίς να μετρά κανείς τις Ευρωεκλογές.

Πλέον θα κυβερνήσει με μια ξεκάθαρη στρατηγική. Με συμμαχίες εντός της Ε.Ε. και με αποδοχή του ευρωπαϊκού πλαισίου. Θα επιχειρήσει να απεγκλωβιστεί από τα μνημόνια, όχι καταγγέλλοντας αυτά και βαδίζοντας στο άγνωστο και σε καθεστώς διεθνούς απομόνωσης, αλλά ισχυροποιώντας την οικονομία και εφαρμόζοντας δημιουργικά μια δύσκολη συμφωνία.

Είναι σαφές όμως ότι διαφορετική πολιτική στρατηγική δεν πρεσβεύεται στο σημερινό Κοινοβούλιο άρα και στην ελληνική κοινωνία, εκτός της δευτέρας παρουσίας που επαγγέλλεται το ΚΚΕ και των Νεοναζί. Η ΛΑΕ δεν είχε πολιτικό χώρο να στεγάσει εκτός από ακραίες εν μέρει και γραφικές φωνές.

Για πρώτη φορά λοιπόν η κοινωνία δεν σπαράσσεται πολιτικά. Αυτό επουδενί δεν σημαίνει βέβαια ότι όλα τα κόμματα είναι ίδια ή ότι η διακυβέρνηση της χώρας είναι μια κάθετη γραμμή πάνω στην οποία μπορούν να ισορροπούν εξίσου όλοι οι πολιτικοί φορείς και οι κυβερνήσεις.

Η ουσία της πολιτικής υφίσταται. Και πάντα θα υφίσταται. Δεν κρύβεται στις λεπτομέρειες. Υφίσταται σε πλήθος επιλογών που επιτρέπουν πλήθος διακριτικών ευχερειών στο κράτος και στη διοίκηση.

Στον τρόπο που θα αναζητηθούν τα δημοσιονομικά βάρη. Στην επιλογή των δημοσιονομικών ισοδυνάμων μεταξύ πολλών επιλογών όπου υπάρχουν αστοχίες, στη δίκαια κατανομή των βαρών, στο δύσκολο μείγμα περικοπών-φόρων που πρέπει να επιλεγεί. 

Στη διοικητική μεταρρύθμιση που έχει ανάγκη η χώρα. Σε όλους σχεδόν τους τομείς. Στον εκσυγχρονισμό ιδίως του κράτους.

Στο σπάσιμο των καρτέλ που λυμαίνονται τη χώρα σχεδόν σε κάθε αγορά. Στην ενίσχυση των μικρομεσαίων. Στο κλείσιμο της ψαλίδας των μεγάλων ανισοτήτων που τα τελευταία χρόνια αυξήθηκαν ένεκα των πολιτικών επιλογών στην διακυβέρνηση της χώρας.

Στη μεταναστευτική πολιτική. Στην ουσιαστική ενσωμάτωση των μεταναστών που θα μείνουν στη χώρα μας και θα εισφέρουν στο ανθρώπινο δυναμικό της και στο μέλλον. 

Ακόμα και στο ύφος της εξουσίας. Στο αν οι Υπουργοί και οι βουλευτές που ασκούν το εκτελεστικό και νομοθετικό έργο θα παλέψουν για να προστατεύσουν τον κόσμο όντας και οι ίδιοι τμήμα αυτού.

Το ότι δεν είναι απόγονοι, συνεχιστές τζακιών που αντιμετωπίζουν την πολιτική ως επάγγελμα ή ως κληρονομιά ελέω Θεού ή επιθέτων, αποκομμένοι από την κοινωνία και κατηγορώντας μάλιστα για την χρεοκοπία, είναι μια βασική εγγύηση.

Υπάρχει λοιπόν πλέον η αποδοχή στη νέα κυβέρνηση για να ασκήσει πολιτική και να κριθεί. Οι φίλοι της είναι συντριπτικά περισσότεροι από τους εχθρούς της ή τους αντιπάλους της.

Ακόμα όμως και οι τελευταίοι είναι αδύναμοι για να τη φθείρουν πέρα από την μικροπολιτική και σε επίπεδο κουτσομπολιών, αν και οι περισσότεροι επιθυμούν την επιτυχία του έργου της.

Η κυβέρνηση μπορεί να κριθεί μόνο από το έργο της και από τον κόσμο. Αντίπαλος είναι μόνο ο εαυτός της. Δεν είναι η Νέα Δημοκρατία και το συντηρητικό στρατόπεδο που επιχειρεί να επιλύσει τα εσωτερικά του προβλήματα και να ισορροπήσει μεταξύ των εσωτερικών του φραξιών ενώ το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι αποδεικνύονται χωρίς λόγο και ρόλο. 

Για όσους στηρίζαμε τον Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου από την εφηβεία μας, όντας γραφικοί από τα πανεπιστήμια μας μέχρι πριν λίγα χρόνια, αυτό είναι κάτι μοναδικό! Και η ίδια αίσθηση αφορά πολλούς ανθρώπους, πολλών ηλικιών, που ειναι και ο κορμός του ΣΥΡΙΖΑ. Και του κοινωνικού και του κυβερνητικού. 

Μετά τις τρικυμίες, το κυβερνητικό ταξίδι του ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύεται ότι τελικά μόλις ξεκινά. Η κυβερνησιμότητα όμως δεν είναι όμως θέμα μόνο καπετάνιου. Είναι θέμα συνόλου και πληρώματος ιδίως. Ούτε και ο Αλέξης Τσίπρας θέλει ένα αρχηγικό κόμμα. Θέλει ένα κόμμα που θα λειτουργεί και θα συνθέτει όπως όλοι μας στα πλαισια βέβαια κάποιων κανόνων. 

Ο κυβερνητικός αλλά και ο κοινωνικός ΣΥΡΙΖΑ θα διαχειριστεί δύσκολες καταστάσεις μέχρι να μας οδηγήσει στο ξέφωτο, αν τα καταφέρει Θα ασκήσει πολιτικές που δεν θέλει, θα ακολουθήσει ορισμένες φορές μέτρα που δεν θα τα επέλεγε. Αλλά στο νου όλων υπάρχει η μεγάλη εικόνα. 

Η μάχη κατά της λιτότητας είναι η μητέρα των μαχών αλλά δεν μπορεί να κερδηθεί χωρίς τις ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η χώρα και χωρίς τον βαθύτατο εκσυγχρονισμό του κράτους και των δομών του. Και το χρέος, μάλλον, θα αναδομηθεί προς τα βελτίω!  

Καλό ταξίδι λοιπόν! Υπάρχει χρόνος ενώ ο κόσμος καταλαβαίνει, παρατηρεί και κρίνει καθημερινά. Με πολλή δουλειά και με διαφορετικό ήθος ένα από τα μεγάλα στοιχήματα, είναι στο τέλος, να πιστέψει και ο κόσμος πάλι στην πολιτική.